دایکوندرا

این گیاه بومی شرق آسیا است. گیاهی علفی دایمی است که بخش هوایی آن متراکم، انبوه و درهم بافته شده است و به صورت رونده در سطح خاک رشد می‌کند و سطح زمین را با برگ‌های سبز روشن تا تیره ظریف، گرد و کلیوی شکل خود به قطر حدود ۵/۱ سانتی‌متر، می‌پوشاند. ریشه‌های آن سطحی است و با ساقه‌های رونده موجود در سطح خاک انتشار می‌یابد. طول دمبرگ‌ها به‌تقریب به ۵/۳  الی  ۴ سانتی‌متر می‌رسد.

کلمه دایکوندرا به معنای دوتایی و دو دانه بوده و به شکل ظاهری میوه‌ها اشاره دارد.
گل‌های آن منفرد و انتهایی بوده و روی دمگل‌هایی به طول ۵/۱ سانتی‌متر تشکیل می‌شود.
این دمگل‌ها در ابتدا به طور مستقیم رشد نموده و سپس خمیده می‌شوند.
قطر گل‌ها ۳ میلی‌متر و گلبرگ‌ها به رنگ سبز متمایل به زرد می‌باشد.
این گیاه به‌تقریب در هر مکانی قابل کشت است و ارتفاع آن اغلب ۵/۲ تا ۵ سانتی‌متر بوده و گسترش جانبی زیاد داشته به طوریکه می‌توان مانند چمن از آن مراقبت نمود.

دایکوندرا به طول معمول به جای چمن در مناطق گرم کاشته می‌شود و برای کاشت در سطوح مختلف بسیار مناسب است.
همچنین برای کاشت در پایین گلدانی و نیز سبدهای آویز،
به‌ویژه نوع نقره‌ای آن به خاطر عادت رشد رونده و آویزان شدن از لبه گلدان، گیاه مناسبی است.
در نقاط سرد چنانچه در سطوح شیبدار کاشته شود
(به علت اینکه آب در داخل جمع نشده و یخ نمی‌زند) سرمای زمستان را تحمل می‌کند.
باید توجه داشت که همانند چمن روی گیاهان یخ‌زده نباید راه رفت.
همچنین دایکوندرا به عنوان یک پوشش برای پر کردن فاصله میان سنگفرش‌ها بسیار مناسب است.
همچنین برای کاشت در باغ‌های صخره‌ای و بین سنگ ها نیز مناسب است.
در برخی شهرها نظیر کرج، گیاه در زمستان  تا حدودی زرد شده و رشد آن به شدت کاهش می‌یابد و دوباره با گرم‌ شدن هوا در بهار به حالت عادی برمی‌گردد.

گل ‌های دایکوندرا در بهار در زیر پوشش برگ ها ظاهر می‌شود که ریز بوده و ارزش زینتی ندارند.

 دایکوندرا به سرما حساس بوده و در نقاطی که دمای هوا از ۸- تا ۱۰- درجه سانتی‌گراد کمتر نشود رشد خوبی دارد و توصیه می‌شود که در مناطقی که دمای هوا به کمتر از ۵- درجه می‌رسد، روی شیب‌ها کاشته شود تا از یخ‌زدگی مصون بماند.
برای رشد بهتر به خاک‌های لومی- شنی نیاز دارد.
این گیاه نسبت به خشکی محیط حساس است و ابیاری منظم آن در نواحی گرم و خشک ضروری است.
می‌توان با تنظیم برنامه زمانی آبیاری با عث تحریک رشد عمیق ریشه‌ها شد و مقاومت آن را به خشکی افزایش داد.

از طریق کاشت بذر و قطعه‌کاری قابل افزایش می باشد بذر دایکوندرا مانند چمن برای جوانه زدن به مالچ‌پاشی نیازی ندارد، فقط باید بعد از بذرپاشی با ملایمت سطح زمین را با شن کش به هم زد تا بذرها به خوبی با خاک تماس یابند بذر دایکوندرا از ماه فروردین تا مهر ماه قابل کشت است.

چنانچه بذر در تابستان کشت شود بهتر است
یک لایه خاکبرگ به ضخامت یک سانتی‌متر روی بذرها پاشیده و بستر همواره مرطوب نگه داشته شود.
کاشت بذر در اواخر اسفند، فروردین و اردیبهشت باعث ایجاد پوشش متراکم با سیستم ریشه‌ای قوی تر شده و در گرمای تابستان و کمبود رطوبت به راحتی مقاومتر خواهد شد.

مدت زمانی که برای ایجاد یک پوشش کامل سبز لازم است
به میزان بذر مصرفی بستگی دارد به گونه‌ای که ۱۰ گرم بذر در هر مترمربع طی ۵ هفته، ۵ گرم بذر در متر مربع طی ۶ تا ۸ هفته و نیم گرم بذر در هر مترمربع در طول چند سال پوش سبز و متراکم بوجود می‌آورد.

لازم به ذکر است که هر چه مدت برهنه بودن زمین بیشتر و هر چه بذر کمتری مصرف شود امکان رشد علف‌های هرز در بین بوته‌های دایکوندرا بیشتر خواهد بود. جوانه‌های روییده به سرعت بوسیله ساقه‌های رونده خود گسترش می‌یابند.
برای افزایش دایکوندرا از طریق قطعه‌کاری باید به وسیله چاقو قطعاتی مربعی
شکل به ابعاد ۵ سانتی‌متر ایجاد نمود و قطعات را به فاصله ۱۵ تا ۳۰ سانتی‌متر در عمق مناسب خاک قرار داد،
کاشت ضربدری قطعات در مدت زمان کمتر پوشش مناسب‌تری ایجاد خواهد نمود.

در کل نیاز به هرس نمی باشد،بلندی، شادابی و گسترش دایکوندرا به سه عامل کاربردی بستگی دارد:

۱-نحوه هرس ۲-چگونگی تغذیه ۳-میزان سایه

 اگر دایکوندرا در نواحی پر رفت و آمد و شلوغ کاشته شود
به طور طبیعی کوتاه‌تر و فشرده‌تر شده و رشد کمتری خواهد داشت.
اگر گیاه در سایه یا نقاط کم تردد قرار گرفته و به طور مرتب تغذیه شود بلندی آن به ۱۵ سانتی‌متری نیز می‌رسد و بسیار شاداب و پرپشت می‌گردد و در نتیجه بهچمن تراشی نیازی ندارد و فقط علفهای هرز را باید کنترل کرد.